گفتگو با مجید عتیق کارگردان تئاتر :
حقیقت تنها راز ماندگاری بشر است
مجید عتیق نویسنده و کارگردان تئاتر کرمان و از فعالان حوزه هنرهای نمایشی است که چندی پیش به بیماری کرونا مبتلا شده است با او که بعد از گذراندن پیک بیماری دوران نقاهت را می‌گذراند گفت‌وگو کردم تا از تجربیات روزهای کرونایی‌اش بگوید.
به گزارش خبرنگار تئاتر کرمان و به نقل از ایسنا کرمان، مجید عتیق نویسنده و کارگردان تئاتر کرمان و از فعالان حوزه هنرهای نمایشی است که چندی پیش به بیماری کرونا مبتلا شده است با او که بعد از گذراندن پیک بیماری دوران نقاهت را می‌گذراند گفت‌وگو کردم تا از تجربیات روزهای کرونایی‌اش بگوید.
انزوا و خلوت را به همه چیز ترجیح می‌دهم
برای من که معمولا انزوا و خلوت را به همه چیز ترجیح می‌دهم دوران قرنطینه زیاد سخت نبود، فیلم دیدن، مطالعه و نوشتن عادت همیشگیم است که در قرنطینه هم ادامه داشت، سختی این دوران این بود که ما باید در کنار کلنجار رفتن با بیماری و مشکلاتی که بیماری کرونا برای جسم و ذهنمان به وجود آورده بود مراقب بچه‌ها هم می‌بودیم.جدا از اینکه ما به شدت خودمان را مقید به رعایت اصول دوری از جامعه می‌دانستیم و حتی واجب ترین ارتباطات کاری و خانوادگی را در این مدت تعطیل کردیم.
این کارگردان تئاتر نکته‌ای را اشاره می‌کند که نشان از پایندی بالای او به مسولیت اجتماعی دارد: جالب است بدانید ما در آمار مربوط به مبتلایان قرار نمی‌گرفتیم ولی خودمان شخصا به مرکز بهداشتی مربوطه اطلاع دادیم تا درآمار قرار بگیریم و این را بخشی از وظیفه خودمان می‌دانستیم؛ همانطور که مقید هستیم بعد از بهبودی برای اهدای پلاسما خون جهت درمان دیگر مبتلایان اقدام کنیم.
جانباختگان کرونا مظلوم‌ترین جانباختگان هستند
تلخی‌های کووید ۱۹ برای خانواده عتیق زمانی بیشتر شد که پدرش را به خاطر این بیماری از دست داد. او درباره این اتفاق می‌گوید: پدرم از قبل بیماری‌های زمینه‌ای همچون عفونت ریوی داشت و متاسفانه با ابتلا به کووید ۱۹ بعد از مبارزه چند روزه در بیمارستان تاب مقاومت را نداشت و جانش را از دست داد تا تلخ کامی ما در دوران کرونایی بیشتر شود، بی‌شک هر خانواده‌ای با از دست دادن عزیزانش روزگار سختی را خواهد گذراند ولی باید باور کنیم جانباختگان کرونا مظلوم‌ترین جانباختگان هستند چرا که هیچ امور معمولی برای تسلی خاطر بازماندگان بعد از فوت افراد شکل نمی‌گیرد و چقدر درد آور است که رسانه‌های جمعی کمترین توجه را به این مهم دارند.
عتیق از روزهای ابتلایش به کرونا و تجربیات آن روزها این‌گونه می گوید: در روزهای کرونا مدتی را باید با احساس اینکه هر لحظه ممکن است نفسی که می‌کشید آخرین نفس زندگیتان باشد سر کنید؛ در کنار آن بدن درد بسیار شدید، بی‌حالی، بی‌حوصلگی، عدم تمرکز و ... را هم اضافه کنید؛ اینها تنها مصایب یک بیمار کرونایی نیست، هزینه‌های سرسام آور درمان، شامل آزمایش‌های مختلف ،سی تی اسکن و داروهای گران قیمت می‌تواند یک خانواده را به ورشکستگی کامل ببرد.
او ادامه می‌دهد: در خلال اینها نوع تغذیه بیمار هم وجود داردکه خودش به تنهایی هزینه بسیاری خواهد داشت و متاسفانه ما در سرزمینی زندگی می‌کنیم که برخی دستگاه‌های مسئول هیچ تلاشی برای کمک به بیماران و جبران خسارت وارده به آنها نمی‌کند و مدام با گفتن جمله تحریم هستیم از وظیفه اصلی خودش شانه خالی می‌کند و متاسفانه با تصمیم سازی‌های همیشه اشتباه و به دور از واقعیت این رنج را مضاعف می‌کند.
این کارگردان تئاتر از تلخ‌ترین تجربه‌ای که در این دوران داشته این چنین می‌گوید: آدم در این سرزمین به شکل عجیبی تنهاست و بار زندگی خودش و اشتباه مسئولین را باید تنهایی به دوش بکشد.
او با اشاره اینکه نگاهش به کرونا قبل و بعد از ابتلایش تغییری نکرده می‌افزاید: از قبل سعی کرده بودم آگاهی‌های لازم را کسب کنم ولی باور اینکه بیماری ناشناخته کرونا می‌تواند اساس زندگی یک خانواده را تحت الشعاع قرار بدهد را حالا بهتر درک می‌کنم. ما عملا ۶ ماه است بیکار هستیم و همه هزینه‌های این بلا را باید شخصا تامین کنیم در حالی که بیمه درمان، بیمه بیکاری و نه هیچ نوع حمایت دیگری نداریم؛ اما با همه اینها نگاه امروزم به جامعه با این رویکرد که رنج بشر همیشه خود خواسته نیست و گاهی تحمیلی است با یقین بیشتری همراه شده است.
سرنخ امور به خود مردم سپرده شود
این کارگردان تئاتر می‌افزاید: باور من این است که جهان هستی در خودش نظم نهفته‌ای دارد که معمولا حاکمیت‌ها با دخالت در این نظم رنج بیشتری را به بشر تحمیل می‌کنند؛ شاید مصداق همان مثل «ما را به خیر تو نیاز نیست، شر مرسان» باشد؛ می‌خواهم بگویم گاهی اجازه بدهید مردم خودشان برای زندگی، آینده، کار و شرایطشان تصمیم بگیرند؛ شما تجربه کردید و دیدید این کار شما نیست، شدنی هم نیست، به نظرم اگر سرنخ امور به خود مردم سپرده شود خیلی زودتر از این بحران گذر خواهیم کرد.
او تاثیر اثرات کرونا را بر زیست هنری‌اش این‌گونه بیان می‌کند: حتما این جمله را شنیدید که می‌گوید چیزی که شما رو نکشد قوی‌ترتان می‌کند؛ احساس غالب من بر این است که این دوران مثل خیلی از دوران‌های سخت می‌گذرد ولی تاثیرش را بر ذهن و زندگی ما خواهد گذاشت، تردیدی نیست که در آثار هنری که از این پس خلق خواهم کرد رد پایی از این دوران و مصایب‌اش خواهد بود و من برای اطلاع‌رسانی و آگاهی سازی عمومی نیز مصمم‌تر شده‌ام.
عتیق می‌افزاید: من در طول زندگی‌ام همیشه با رنج و سختی همراه بوده‌ام و این دوران هم بخشی از مجموعه رنج‌هایی بوده که داشته‌ام؛ تفاوتش با مرگ دست و پنجه نرم کردن بود، هرچند من هیچ‌گاه از مرگ نترسیدم چون نه دلبستگی خاصی به این دنیا دارم، نه شرایط، سرزمین و موقعیتی که درآن زندگی می‌کنیم خاص و جذاب است؛ به قول فروغ فرخزاد «و خاک خاک پذیرنده اشارتی است به آرامش»
حقیقت تنها راز ماندگاری بشر است
او مهترین درسی که از این دوران آموخته را هم این چنین بیان می‌کند: تنها درسی که آموختم این بود که حقیقت تنها راز ماندگاری بشر است، پس تنها حقیقت است که هم باید نشان داده شود و هم گفته شود.
عتیق کرونا را رنجی مضاعف بر رنج‌های جامعه ایرانی می‌داند و می‌گوید این تنها تعریفی است که در ذهن دارم.
اوسخنانش را با توصیه‌های برای مردم پایان می‌دهد: بیماری کووید ۱۹ تنها موردی است که اثبات می‌کند علم بهتر از ثروت و هر چیز دیگری است؛ پس توصیه‌های علمی باور پذیر با عقل را پیش بگیرید و از هر گونه خرافه و دروغ پردازی دوری کنید، هر محیط جمعی یعنی درصد ابتلا بالاتر می‌رود، هر مهمانی یا مسافرتی یعنی خود را در معرض خطر گذاشتن؛ مدارس، دانشگاه‌ها و مراسمات خاص می‌توانند پایگاه های انتشار باشند؛ حالا دیگر انتخاب با خود افراد است که آیا دوست دارند مسئولیت اجتماعیشان در قبال یکدیگر را انجام بدهند یا نه؟
یادبودی برای از دست رفتگان این بیماری در نظر بگیریم
او ادامه می‌دهد: رنج مردم بهانه‌ای برای شوخی‌های مزخرف بعضی‌ها نیست؛ در کنار یک بیمار کرونایی یا یک نفر که فردی از خانواده‌اش را بخاطر این بیماری از دست داده شوخی کردن با این بیماری تنها ازیک آدم بیمارتر بر می‌آید؛ کاش ما مردم جهان به صورت جمعی یادبودی برای از دست رفتگان این بیماری که در زمان این مصاحبه نزدیک به یک میلیون نفر در جهان هستند در نظر بگیریم.