بال زدن یک پروانه آن سر اقیانوس

یک نظریه بسیار مطرح است که در اوج آشفتگی یک هدف مشخص پیدا می شود و نظام کلی آن شکل می گیرد . 

آشوب یا نظریه بی نظمی ، شاخه ای از ریاضیات است که به مطالعه سیستم های دینامیکی آشفته می پردازد . 

سیستم های آشفته سیستم های دینامیکی غیر خطی هستند ؛ که نسبت به شرایط اولیه خود  بسیار حساس هستند . عامیانه ترین تعریف از بخشی از این نظریه اثر پروانه ای نام دارد ( بال زدن یک پروانه آن سر اقیانوس باعث سونامی در طرف دیگر می شود ) 

این نظریه گسترش خود را بیشتر مدیون کارهای هانری پوانکاره، ادوارد لورنتس، بنوا مندلبروت می باشد . 

چرا برای نقد تئاتر آشفتگی این مقدمه را مطرح کردم . آرش رضایی عزیز یک هنرمند بی نهایت خلاق است که خواسته با تاکید بر این نظریه تئاتر خود را خلق کند . احتمالا اثری باشکوه همچون شوالیه تارکی اثر کریستوفر نولان ، اما تئاتر آشفتگی نتوانسته به هدف خود برسد هیچ یک پارادوکس عمیق را خلق کرد که آیا این اثر حتی شایسته نقد و بررسی می باشد ؟ 

در کمال ناباوری تمام نمایش از هم می پاشد و مخاطب بخشی حس ناامیدی دارد که چرا شاهد این اثر است . شاید تنها امتیاز واقعی و قابل ستایش این اثر مهدی عباس زاده باشد .

ما کلافه می شویم . و اثر نگاه و ارتباط خود را از دست می دهد . حتی اگر خلاق هم باشد خود با این فرض که سعی در عملی خلاق داشت خود را کاملا نابود می سازد و اثری به شدت بد را تحویل می دهد . 

در پایان مطمئن هستم آرش رضایی به زودی راه را پیدا خواهد کرد و اثری بی نهایت خلاق خلق میکند .  

 

نمایش «آشفتگی» شرکت کننده در جشنواره تئاتر استان کرمان 

نویسنده و کارگردان : آرش رضایی