هرسال در جشنواره اسامی آشنایی به چشم می خورد

نازی اسدی متولد ۱۳۷۵ در شهر رشت فارغ التحصیل رشته بازیگری کارگردانی از دانشگاه شهیدباهنر کرمان است و در سی و دومین جشنواره استانی کرمان به عنوان کارگردان با نمایش «کبوتری ناگهان» حضور دارد

 از فعالیت‌های تئاتری خود در کرمان برایمان بگویید؟

عشق و علاقه به تئاتر مسیر طولانی رشت به کرمان را برایم کوتاه می‌کرد همچنین خاک دامنگیر و مردم خونگرم کرمان لذت مهمانی و همکاری در این شهر را بیشتر می‌کرد و البته که می بایست سختی های غربت را به جان خرید هم راستا با تحصیل در دانشگاه در رشته بازیگری کارگردانی از همان ابتدا در خارج از دانشگاه در جمع دوستان و هنرمندان کرمانی تلاش به کسب تجربه کردم و برای یادگیری از این عزیزان دوران دانشجویی و مهمانی در شهر کرمان را غنیمت شمردم پس از چندسال کسب تجربه به عنوان دستیار کارگردان، ارائه پایان نامه برای دانشگاه بهانه‌ای شد تا قدم جدی‌تری را برای آغاز مسیر کارگردانی بردارم. متنی که ابتدا برای نمایشنامه خوانی در دانشگاه انتخاب شده بود،به اجرا خوانی برای عموم مردم کرمان رسید و سپس برای ارائه پایان نامه در دانشگاه،که در نهایت در سالن تئاتر شهر کرمان به اجرا در آمد واکنون  به سی و دومین جشنواره استانی کرمان رسیده ‌است.

- جشنواره امسال را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

جشنواره ای امسال که دیگر چندان رنگ و بوی جشنواره نداشت. کارگردانانی که با عذاب وجدان بازیگران را دور هم جمع می کنند و بازیگرانی که با استرس در مقابل پارتنر خود دیالوگ می گویند،گریموری که دست و دلش میلرزد از  دست کشیدن به صورت بازیگر و...

عده ای همچون گروه ما که متشکل از دانشجویانی بود از سراسر ایران، حالا با این شرایط و محدودیت های خارج از شهری دیگر امکان گردهمایی برایشان سخت و حتی ناممکن شد.جدای این مشکلات پیش رو،مسئله ای که همیشه هنرمند با آن دست و پنجه نرم میکند،دغدغه های تامین هزینه های اجراست که متاسفانه از سوی جشنواره کرمان بر خلاف سایر استان ها،امسال هم تا کنون چیزی به گروه ها تعلق نگرفت و به ناچار متقاضی بازبینی آثار خود با فیلم شدند و درواقع جان و روح را از کار خود گرفتند و خود را از لذت روی صحنه نفس کشیدن محروم کردند.همه ما می دانیم وقتی روی صحنه با تماشگر حاضر در سالن رو در دو می شویم اوج تاثیر گذاری کار اتفاق می افتد. و ما امسال خود و داوران را در تنگنای انتقال و پذیرش تاثیر از اجرا قرار دادیم. علاوه بر این ها جشنواره امسال مهم ترین بخش خود را که همان نقد و بررسی و تحلیل و گفت و گو است را به طور جدی از دست داده که حتما باید در دنیای مجازی به دنبال راهکاری برای آن بود.منتقدی که به خاطر انتشار مطالب در پلتفورم اینستاگرام کوتاه می نویسد و گروه هایی که حالا نمی دانند کجا و چگونه باید گفتنی هارا بگویند و به آنچه که اجرا کردند اکتفا کنند.

-آیا جشنواره معیار خوبی برای سنجش تئاتر استان است ؟

از همزیستی چندساله ام  با عزیزان  کرمانی دریافتم که هنرمندانی دراین شهر در راستای تئاتر کوشش می کنند که واژه هنرمند به راستی برازنده آنان است که در این سال‌ها نه اثری را به جشنواره ارائه داده اند و نه اثری را مورد قضاوت قرار داده اند، همچین هرسال در جشنواره اسامی آشنایی به چشم می خورد که گویا جشنواره یکی از اهداف آنان برای به اجرا درآوردن یک اثر است،آثاری که گاها آنقدر عجولانه و پرشتاب تولید می شوند که به جشنواره برسند که ممکن است از کیفت اصلی و درست خود جا بمانند.و این مسئله ایست که دامنگیر همه جشنواره ها خواهد بود. همیشه عده ای موافق داستان جشنواره و عده ای مخالف این ماجرا بودند و هستند.برای سی و دومین دوره از جشنواره استانی که کرونا همه را مدتی ست از صحنه و سالن دورکرده و حالا پس از این گذر زمان قطعا ما با آنچه در ذهن می پرورانیم و از آثار راه یافته به جشنواره توقع می کنیم،نمی توانیم به شکل درستش رو به رو شویم.علاوه بر آن جشنواری ای که تا ظهر آغاز نه جدول زمان بندیش ارائه شده بود و نه هیئت  داورانش معرفی شده بودند و کم و کاستی هایی که متاسفانه هر سال بیشتر از سال قبل با آن مواجه می شویم نمی تواند تصویر دلنشینی در خور انتظار،در ذهن منتظران جشنواره-چه مخاطبان و چه گروه های شرکت کننده ایجاد کند.

- صحبت پایانی ؟

با این حال حضور در این جشنواره برای من تازه کار که در آغاز مسیر یادگیری و تجربه هستم بسیار تجربه جذابی بود و حتی با وجود آنکه در زمان برگزاری در میان هنرمندان کرمان نبودم و فقط فیلمی از تلاش های من و گروهم به رویت داوران رسید و دورادور از طریق دنیای مجازی به تماشای آثار عزیزان نشستم ،از تک تک شان بسیار آموختم.