یک ژست پوچ هنری

کوتاه تنها برای آشنایی با نویسنده متن :«مهدی ثانی»مهمترین جریان نمایشنامه نویسی فولک در کرمان و یکی از بهترین ها در ایران است ؛ اوایل دهه پنجاه شروع پر قدرتی با نمایشنامه تاول و لولی داشت ؛ در دهه شصت با حسو اوج زمان کاری خود را سپری کرد ؛ آنچه که بعد از این می خوانید هیچ ربطی به مهدی ثانی ندارد و امیدوارم این اجرا را هرگز نبیند . 

بنیاد مشکل کارگردان اثر عدم مطالعه در هر علمی که مربوط به تئاتر می شود . یک ژست پوچ هنری که انگار هم تمامی ندارد . جوانان پرتلاش را جمع می کند و یک متن که درون مایه تراژدی دارد را به سمت کمدی آزاد پیش می برد . نه مشورتی ، نه تحلیلی ، نه طراحی ... چون متن مهدی ثانی نگاهی به یک کارگاه قلب بافی ربط دارد ؛ یک دار قالی طراحی صحنه و تمام . نه فرم درستی نه طراحی حرکت مناسبی ... انگار دیالوگ و دستور صحنه متن را پیش ببریم کار تمام است . بعد مفتخر منتظر باشیم که بیا و ببین چه خلقی شکل گرفته . تئاتر واقعا شوخی شده ؟  اثر هیچ نگرش فلسفی و تفکری ندارد که بخواهم بحث کنم . هیچ تکنیکی از سمت کارگردان بر متن شکل نگرفته . علی صمصامی در جا نمی زند بلکه در یک کاریکاتور جهل دست و پا می زند و این به شدت غمناک است . چرا ؟ مشکل اساسی جشنواره امسال ضعف شدید آثار و پر توقع گری چند کارگردان بود . بی ادب ، بی اخلاق ، پر از جهل و بی سواد و یک دنده . از اواسط دهه هشتاد تا اواسط دهه نود دوران شکوفایی تئاتر کرمان بود و باید قبول کنیم دوران بسیار بدی را سپری می کنیم . باید رنسانسی در حوزه آموزی مجدد رقم بخورد ؛ در نقد آخر مفصل تر کلیت آثار را بررسی می کنم . حرفی برای این اثر وجود ندارد . 

ماه خاتون 

نویسنده : مهدی ثانی

کارگردان : علی صمصامی