قلم ابزاری کارآمد برای سلطه‌گران و آزادی بخشان

عبدالرضا قراری نویسنده و کارگردان نوگرای دهه هفتاد تئاتر کرمان که در آن سال ها کرمانی ها مشتاقانه مخاطب اجراهای مهدی ثانی، یدالله آقاعباسی و مهدی ارمز بودند، توانست جریانی در تئاتر کرمان ایجاد و مخاطبانی برای اندیشه هایش دست و پا کند، وی در مصاحبه های گاه و بیگاهش تولید آثار گروهش که بعدها شعله نام گرفت را محصول هم فکری و هم اندیشی افرادی مانند وحید طلوعی، سورج یاسایی، مهدی شجاعی، محسن کرمی، رضا قادر، محسن ایرانمنش و... می دانست.

عبدالرضا قراری در دهه هشتاد با تحصیل در رشته مطالعات تئاتر(مکاتبه ای) در دانشگاه بین المللی راشویل مسیر را ادامه داد ( البته پس از فراغت از تحصیل مدرک تحصیلی وی به دلیل عدم تطبیق برخی واحدهای درسی مانند طراحی رقص که در نظام آموزشی ما امکان ترجمه در متون رسمی را نداشتند توسط آموزش عالی پذیرفته نشد و او همچنان به عنوان هنرمندی خودآموخته به فعالیت خود ادامه می دهد.) او سپس وارد فعالیتهای اجتماعی و صنفی شد، قراری در آغاز دهه 90 با طرح ایده متفاوت خانه هنرمندان کرمان و ایجاد جریانی با هدف تشخیص و تلاش برای رفع موانع تشکیل صنوف هنرمندان در کشور، از یک سو با جامعه هنری و از سوی دیگر با مدیران فرهنگی خصوصا مدیران مرتبط در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وارد گفتگو شد، در مسیر شکل گیری خانه هنرمندان علی رغم اینکه گروه های دیگری نیز با توجه به تغییرات اجتماعی، ضرورت حرکت جمعی جامعه هنری را شناخته و درصدد ایجاد یک تشکل فراگیر هنری بودند اما قراری با همراهی افرادی چون محبی، صمدانی، جعفری، هاشمی نژاد و ماهری  اساسنامه خانه هنرمندان به همراه 9آیین نامه تشکیل خانه های تخصصی را ارائه کرد، آیین نامه ها با هدف تشکیل صنوف مستقل هنری نوشته شده بودند، اما در ادامه به دلیل ضعف و خلاهای قانونی مجبور شدند تن به تشکیل موسسه ایی چند منظور بدهند، با این تفاوت که فاصله اساسنامه تیپ با اساسنامه پیشنهادی هیات موسس خانه هنرمندان در مقاطع مختلف زمانی به تدریج تغیر یابد که در پله اول ایجاد شعبات شهرستانی و تشکیل هیات مدیره از طریق انتخابات را وزارتخانه پذیرفت تا پس از یک سال دیگر تغیرات هم اعمال شوند، توافق شد که مهمترین وظیفه خانه هنرمندان ایجاد وحدت در جامعه هنری استان و مطالبه تشکیل صنوف مستقل هنری باشد.

خلاصه یک دهه فعالیت صنفی قراری با استعفای ناگهانی ایشان از مدیر عاملی خانه هنرمندان و انجمن نمایش  در اوایل سال 1400 به پایان رسید، اینکه خانه هنرمندان چه بود و چه شد بماند برای زمانی مناسب!

اما این روزها ما که در پی فعال سازی و ترغیب جامعه تئاتر برای تولید اثر هستیم، ضرورت حضور و فعالیت افرادی چون قراری را بیش از پیش  احساس کرده ایم، به همین دلیل به بهانه روز قلم ضمن دعوت از او برای ورود به عرصه نگارش نمایشنامه و تولید تئاتر خواستیم تا یادداشتی به بهانه روز قلم که می دانیم برایش مقدس و محترم است در اختیارمان قرار دهد که در ادامه می‌خوانید:

قلم ابزاری است که هم برای سلطه گران و هم برای آزادی بخشان می تواند کارآمد باشد

در پاسداشت قلم باید گفت این ابزار که یکی از ابتدایی ترین ابزار ساخته دست بشر هست، در آینده پیش رو یکی از کارآمدترین ابزار نجات بخش انسان های روی زمین نیز شاید باشد. پس نمی توان در برابر قدرت و توانایی که دانش و علم  در اختیار ما انسان های این کره خاکی قرار داده، مشاهده گری ساکت و خاموش باشیم.

امروز بشر به مدد دانش و فن آوری تجربه شده در آزمایشگاه های علوم تجربی به توانایی مداخله در نظم هستی دست یافته است. تغیر ژن موجودات و مداخله در ماهیت موجودات که در سیر تکامل تاریخی چند هزار ساله به وجود آمده است.

در یک لحظه ی آزمایشگاهی، توانایی چینش داده ها و اطلاعات ذهن انسان ها  توسط ابزار روزآمد، اداره افکار عمومی و خلق ماشین هوشمندی که توانایی محاسبه وبرآورد آینده را خواهند داشت و ده ها رخداد علمی دیگر که در قلمرو دانش و علم بشر امروز، ممکن و تحقق پذیر شده است. قدرتی خداگونه و امکان سلطه گروهی بر گروه دیگر را فراهم خواهد ساخت.

بیشتر ملتها و مردم ساکن گوشه و کنار زمین، تجربه تلخ جنگ ها، سلطه گریها و تیره روزیها یی را  در پرتو شعارهای آرمانی و نجات بخش، داشته اند. و تصور فردایی که گروهی در سایه آرمانی برخواسته از این توانایی ها اداره امور جهان را در دست گیرند، آینده ای وحشت آور و هراسناک است. پس برای پرهیز از ساخته شدن چنین نظامی در اداره ی امور مردم جهان قلم ابزاری است که هم برای سلطه گران و هم برای آزادی بخشان می تواند کارآمد باشد.

ناخوداگاه جمعی و خرد جمعی تابعی از نقش قلم در جوامع انسانی است. تاریخ، فلسفه، زیبایی شناسی، علوم انسانی، ادبیات، هنر و سایر پدیدارهایی که حاصل به کارگیری ابزار قلم در ثبت تفکر و اندیشه ورزی گونه ی بشر است می تواند مسیر روشن زندگی انسانی را مشخص سازد. بر این اساس پاسداشت قلم بزرگداشت و ستایش انسانهایی است که بنیان حمایت از رنج دیدگان، شادمانی دردمندان، نوع دوستی، خلاقیت، آزادگی و  خرسند سازی انسان ها را گذاشته اند. انسانهایی چون نیما یوشیج، سعدی و میلیونها نگارنده شناخته شده و ناشناس تاریخ مکتوب بشری.

قلم این امید را زنده نگاه می دارد که سرنوشت محتومی وجود ندارد و جهان راستی و کژی در هم آمیخته و پیچیده به امور زندگی روزمره تک تک انسان هاست. و اراده و خواست فردی ما در پیوند با خرد جمعی زیستی بایسته  بشریت  را به ارمغان خواهد اورد و پیشاپیش به بند کشیدن گونه ایی توسط گونه های دیگر را تحقق ناپذیر خواهد کرد.   ( ن وَ اَلْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ) .