یادداشت‌های یک بازیگر
سید بهزاد تاج الدینی، هر شب بعد از تموم شدن نمایش با حس و حالی دوگانه به سوی خونه قدم می زنم... از یک طرف حسابی خوشحالم که بعد از گذشت چند سال از خاموش بودن چراغ تئاتر این شهر به دلایل مختلف که مهم ترین آنها ویروس کرونا بود، حالا این چراغ روشن شده و مهم تر اینکه اجراهای عمومی تاکسیدرمی با استقبال کم نظیر مردم نجیب و هنردوست کرمانی روبرو شده و از سوی دیگر غمی کهنه گریبانم رو سفت میچسبه که ما، منظورم جمع هنرمندان این جغرافیای پهناور و تب دار، و همین طور مسئولین فرهنگی و هنری این استان در مقابل این همه شور و مهربانی برای این مردم نجیب و کم توقع چه کرده ایم؟!
نمایش تاکسیدرمی که این روزها برصحنه سالن تئاتر شهر کرمان در حال اجراست، نگاهیست متفاوت به مقوله جنگ و آسیب ها و پیامدهای آن، نگاهی آمیخته با اشک و لبخند. درست چیزی شبیه به خود زندگی، تلفیقی ازخنده و گریه. نمایشی که 80 دقیقه تماشاچی را با خود همراه می کند. این نمایشنامه را رسول صلح جو نویسنده خوزستانی به رشته تحریر درآورده و مهدی حشمتی کارگردان جوان و خلاق کرمانی، با همراهی جمعی از بهترین های دنیای بازیگری در کرمان( البته به غیر من) به روی صحنه برده است.
در ضمن بد نیست به این نکته هم اشاره کنم که تاکسیدرمی، قبل از اجراهای عمومی اش در چند جشنواره استانی، منطقه ای، بین المللی فجر در شیراز و جشنواره ملی خندستان در اصفهان هم اجرا شد و بازی بازیگران در تمام این جشنواره ها به عنوان یک کار ارزشمند دیده شد و بازی بازیگران در تمام این جشنواره ها مورد تعریف و ستایش قرار گرفت و با دست پراز این جشنواره ها به کرمان برگشت و در این شب ها اجرا می شود ... باید به یاد داشته باشیم که شادی حق مسلم مردم است و در این مسیر، هر کس، در هر جایگاهی موظف است که تمام توان خود را بگذارد.
منبع: روزنه کرمان
