نشست نقد و بررسی نمایش «اشک سوم مصائب حضرت زینب(س)» برگزار شد

به گزارش خبرنگار ایران تئاتر در جنوب کرمان، چهاردهمین جشنواره تئاتر استانی جنوب کرمان به دبیری امیر یزدانی پناه روزهای سه شنبه ۳۰ آبان و چهارشنبه ۱ آذر در کهنوج درحال برگزاری است.

سه شنبه (30 آذر) با حضور منتقد و کارشناس تئاتر علی ببربیان، کارشناس تئاتر محمد اماندادی و دکتر جهانبخش لورگی نشست نقد و بررسی نمایش اشک سوم مصائب حضرت زینب در ساختمان پلاتو اداره ارشاد کهنوج برگزار شد .

علی ببربیان منتقد و کارشناس تئاتر در این نشست گفت: «اجرایی را دیدیم که بخشی از آن تعزیه بود و بخش دیگرش نمایش و با تلفیق دو نمایش مواجه بودیم و  کارگردان دیدگاهش این بود که هم یک اجرای تعزیه وهم اجرای یک نمایش در واقع تئاتر داشته باشد. می دانیم اجراهایی که در آن ها تعزیه دارند گونه  خاصی دارندو با این رویکرد می‌پردازیم به مقوله  اینکه کارگردان اثر چقدر توانسته مفهوم و اندیشه خودش را به مخاطب القا کند.»

او ادامه داد: «بهزادی سعی کرده از تئاتر سنتی آیینی بهره ببرد به همین جهت ،به تعزیه روی آورده است و سعی کرده  با پرداخت به وجوه نمایشی از تکنیک برشت یعنی فاصله گذاری استفاده کند، استفاده از تعزیه مضحک در  این نمایش باعث شده است که نمایش از خمودگی و یکنواختی دور شود. اما آنچه اهمیت داشت این بود که در پیش درآمد نمایش، نسبت به پایان نمایش،سطح پاین تری داشت و بازیگرها نتوانسه بودند از تکنیک های سنتی تعزیه بهره کافی ببرند.»

در ادامه نشست محمد اماندادی کارشناس تئاتر گفت: «اجرای نمایش مهرداد بهزادی مرا به یاد «آخرین مجلس ضربت خوردن»  بهرام بیضایی انداخت که تنها یک بار اجرای تئاترش در ایران انجام شده و داستان مجلس ضربت روایتگر یک گروه تئاتری است که یک کارگردان جوان دارند و روایت قتل حضرت علی (ع) است.»

او افزود: «اجرایی که گروه تئاتر بهزادی داشتند به‌خصوص تلفیق سبک مدرن و سنتی اجرای سختی است، ایشان در بخش سنتی خوب عمل کرده و اگر قرار است مجدد اجرای عمومی بگزارند، مرز بازیگرها باید در تلفیق  سبک کلاسیک و سنتی مشخص شود و به رنگ‌بندی های طراحی لباس بیشتر اهمیت دهند در اثری که مشاهده کردیم در تلفیق تعزیه و کلاسیک فاصله وجود دارد و ریتم این دو سبک به‌خوبی اجرا نشده است.»

در پایان این نشست دکتر جهان لورگی گفت: «شروع اثر با تعزیه ناقصی بود و یک اجرای نمایش در تئاتر دیدیم، تعزیه یکی از اولین گونه های نمایش در منطقه  ما است اما چندان که باید به تعزیه پرداخته نشده است و دراین نمایش نیز این اتفاق افتاده بود و فقط استفاده از المان های تعزیه در اثر مشاهده می‌شد.»

او ادامه داد: « از نظر نشانه نشناسی از لباس های تعزیه بخوبی استفاده کرده بودند در بخش بازیگری بازیگران باید دونقش را بازی می کردند و کار دشواری را انجام دادند که نمایش را از فاصله گذاری برشتی فراتر میبرد و به پست مدرن سوق می دهد.»

لورگی در پایان گفت: «در بخش زبان اثر بازیگر باید با چند زبان دیالوگ ها را ادا می کرد و بازیگر باید در گونه های زبان گفتاری و نوشتاری نوعی تفکیک قایل شود که در این اثر بخوبی رعایت شده و نقطه  قوت کار بود. در بخش موسیقی نیز انواع سازهای ایرانی و غیر ایرانی تلفیق شده بود. وارد کردن این نوع سازها جرئت می‌خواهد که به خوبی اجرا شد.»