پرده پنهان و نهان این روزهای همه ما

کاظم دامغانی٭، فکر می‌کنم این آخرین نمایشنامه ی سارا کین است، که پس از این در سن ۲۸ سالگی خودکشی می‌کند. جایی خواندم که این نمایشنامه انگار وصیت نامه ی سارا کین است. این وصیت نامه یا نمایشنامه به قدری با درونیات امروزه ی جوانان نسل ما همخوانی دارد، که مفهوم و محتوای این اثر انگار بر ناخوداگاه ما می‌نشیند. نمایش سایکوسیس با یک گروه دانشجوییِ خلاق و شجاع به روی صحنه رفته است. این نمایشنامه از این نظر اهمیت دارد، که ما در بحران های افسردگی و نا امیدی ناشی از جبر های زیست شده، گاهی از حرکت می‌ایستیم. دیدن این نمایش نیاز جامعه ایست، که می‌خواهد حرف های نا امیدانه ی درون خودش را یک بار بشنود، تا شاید با خودش کمی دقیق تر رو برو شود. سایکوسیس نه به کلاسیک باج می‌دهد نه به پست مدرنیسم. انگار دوست دارد حرف بزند ، خارج از ایسم های منسوخ شده.

علیرضا محسن‌بیگی در قامت کارگردان، به درستی متوجه این موضوع شده که تئوری های آموخته شده در دانشگاه وحی منزل نیستند، و این پذیرش، برای کارگردان، استفاده از ابزار های نمایش را در به کار بردن خلاقیت، آسان تر می‌کند. محسن‌بیگی با طراحی کم نقص، منسجم و خلاقانه، مفهوم کلی نمایشنامه را بر تن و زبان بازیگران تزریق می‌کند. استفاده ی درست از توانایی بازیگران که همه بالاتفاق من را شگفت زده کردند، توانسته بودند طراحی های مد نظر کارگردان را با حداقل کمبود ها اجرا کنند. بازیگر های این نمایش درک مناسبی از کانسپت این نمایشنامه داشتند، و اینگونه نبود که ابزار های خامی در اختیار ایده ی ناقص کارگردان بوده باشند. مشخص بود تئامل درستی از ساختار و محتوا بین کارگردان و گروه بازیگری شکل گرفته بود.

طراحی صحنه این نمایش، کم ایده بود، که البته می‌توان حدس زد که علت آن چیست. با شناختی که از گروه دارم، قطعا اگر سرمایه گذار یا تهیه کننده ای به این گروه جوان اعتماد می‌کرد، ایده های بهتری برای طراحی صحنه وجود داشت که گروه به آن بپردازد. طراحی لباس و گریم در حد توانِ پردازنده ها عملی شده بود و در خدمت کار بود.‌

اما باید به طراحی نور ایراد گرفت، در چنین نمایشی که منظم و خوش ریتم پیش می‌رود، خلل های نوری، نا هماهنگی ها، قطع و وصل های بیش از حد و حتی مشکلات فنی سالن اگر نبود شاید ما با اجرای قوی تری رو‌برو‌ بودیم. نکته ی عجیب برای من این بود، که با چند دقیقه صحبت تلفنی با کارگردان متوجه شدم تولید این نمایش با هزینه ی خیلی کم به مرحله اجرا رسیده. خلاقیت، هماهنگی، توان بازیگر، ذهن کارگردان، ریتم مناسب و انتخاب موسیقیِ تا حدی خوب، و صد البته انتخاب متن درست در زمان درست، اینها همه کنار هم باعث شد، نمایش سایکوسیس از نظر من یکی از بهترین اجراهای این چند سال کرمان را رقم بزند. در آخر برای گروه اجرایی آرزوی موفقیت و رشد دارم. و امیدوارم از خطر های محتمل در این حیطه ی بی رحم در امان باشند.!

٭کارگردان و بازیگر